روزمره

دوست دارم یه روز یه عینک دودی بزنم رو چشمام مثل نابینایان. وایسم پشت پیش خون مغازه ببینم مشتری هایی که میان اصلا میان با من حرف بزنن یا نه! میان ازم چیزی بخوان یا نه و وقتی ببینن نابینا هستم چطور باهام برخورد میکنن؟ جنس لباس ها رو لمس کنم و آروم آروم از دستام کمک بگیرم تا بهشون چیزی که میخوانو بدم. 

-------------------------------------------------------- 

من اصلا بلد نیستم چطور باید با ادمی که یه غم بزرگ تو دلشه برخورد کنم!.... یه خانمی قبلا پیشمون کار میکرد.....  یه خانم شیطون که تازه ازدواج کرده بود و با پارتی بازی شب ها زود تر از بقیه میفرستادیمش خونه که واسه همسرش غذا بپزه!... خب بعد از یه مدت دیگه نمیتونست بیاد کار کنه و چند ماه بعدش باردار شده بود!.... وقتی میومد کلی دستش مینداختم و سر به سرش میذاشتم.... اونم کم نمیاورد و .... خلاصه به دلم نشسته بود.... حدود یک ماه پیش فارغ شده ولی متاسفانه بعد از ۲ هفته بچه اش مرده!.... اینم طفلی افسرده!.... دیشب شوهر و مادرش اورده بودنش مغازه پیش ما تا کمی روحیه عوض کنه!.... من اصلا بلد نیستم با اینجور افراد چطور باید برخورد کنم!!.... باید باهاشون همدردی کنم یا اصلا به روشون نیارم..... دیشب هم اصلا به روی خودم نیاوردم!!!.... ولی اون خیلی گرفته بود!... شانس اوردم یکی از فروشنده ها کنارم بود و کشوندش سمت خودش!... و منو نجات داد..... 

شما تو همچین مواقعی چیکار میکنید؟..... بهترین راه چیه؟.... 

-------------------------------------------------------------- 

فکر میکنم یکی از کارهای احمقانه اینه که ادم وقتشو بزاره پای بازی زوما اونم از اون نوعش که یه مرحله رو انتخاب میکنی و همش همون تکرار میشه و هی این توپا میان و کم کم سرعتشون زیاد میشه تا یه جایی چشمات خسته میشه و بیخیال میشی و توپ ها باسرعت تمام میره تو شکم قورباغه!...... ولی وقتی مغازه خلوته و پشت میز نشستم و هیچ کاری برای انجام دادن نیست.... خل میشم و زوما بازی میکنم!..... 

------------------------------------------------------------ 

نمیخواستم روزمره بنویسم ولی من عاشق روزمره نویسی هستم!... هیچ رقمه نمیتونم ترکش کنم!