سوغات سفر

شیکمم قار و قور میکرد... روزه نبودم ولی از روزه دار ها گرسنه تر بودم.... از توی یه مغازه بوی پیراشکی میومد... منی که اصلا پیراشکی دوست ندارم... آرزو میکردم کاش کسی پیشم بود تا باهم میرفتیم پیراشکی میخریدیم....  

نیم ساعت بعد خونه عمه بودم... بیحال و خسته... ولی سارینا پیشم بود... با خنده هاش خستگی از تنم بیرون میرفت... ناگت سرخ کردم... رو زمین نشستم رو ناگت سس میریختم میدادم دستش.. سس اش را میخورد ناگت را نمیخورد!... بعد شیطون نگام میکرد میگفت سس... بهش میگفتم همشو بخور دوباره بهت سس بدم.... همشو میخورد دوباره با شیطنت تمام میگفت سس....

رو کاناپه دراز کشیدم و نفهمیدم کی خوابم برد... بیدار شدم.... ساعتو نگاه کردم... باورم نمیشد ۲ساعت خوابیدم.... دیرم شده بود.. باید سریعتر اماده میشدم و به راه اهن میرفتم... احساس سر درد داشتم... استخوان هام درد میکرد... فکر کردم از خستگی و کمبود خوابه.... پاشدم... سرم گیج میرفت... سریع اماده شدم... عمه از بیرون اومد.... سارینا هم بیدار شده بود.... لباسامو تنم کردم که از خونه برم بیرون... سارینا دنبالم گریه میکرد.... 

. 

. 

. 

دفعه ی قبل که این مسیرو رفتم ۲ ساعت تو راه بودم و اون روز فقط ۱ ساعت تو راه بودم.... یک ساعت علاف تو راه آهن.... تنها.... رو صندلی ها نشستم... همه همراه داشتن.. فقط من تنها بودم... مبایلمو دراوردم... به دختر اردیبهشتی زنگ زدم... چند دقیقه ای حرف زدیم... و بعد باز من و تنهایی... یه خانم و آقایی جلو نشسته بودن چایی میخوردن.. چقدر دلم چایی میخواست ولی نه تنها... 

تو کوپه ی قطار نشستم... جز من هیشکی نبود.. با خودم گفتم نکنه تو کوپه هم تنها باشم... ۵ دقیقه به حرکت قطار مونده بود.... خانم ۵۰ ساله ای وارد کوپه شد..... خانم مودب ای که اصلا مثل بقیه ی خانم های فضول (که معمولا وقتی تو قطار با دختری همسفر میشوند تمام فک و فامیلشو میریزند بیرون و نهایتا بهاش فامیل از آب درمی آیند) نبود... نه از فامیلم پرسید و نه حتی اسممو...

رسیدم خونه دچار انفولانزای شدیدی شده بودم.... 

--------------------------------- 

این پست وبلاگ دیسون را از دست ندهید