مرداد ماه 92

حاصل سختی های این چند روزه درک و اعتقاد عمیق به نکات زیر بود: من آدم دقیقه های 90 نیستم و بهتر است کارها را در نیمه اول یکسره کنم در غیر اینصورت آن عمل هرگز انجام نخواهد شد. مثلا همین دیشب.... اگر دقیق 90 نبود به راحتی می شد دکتر ش را متقاعد کرد تا با دکتر ف تماس بگیرد و ایشان را راضی به مطالعه فایل ضمیمه شده کند. ولی به علت اینکه دقیقه 90 بود و دکتر ف طی یک پیامک انگلیسی به بنده گوشزد کرده بودند که its too late for review دیگر نمیشد هیچ حرفی زد.... تنها کار ممکن درد و دل کردن با دکتر ش بود و اینکه دکتر شما شاهدی که من کوتاهی نکردم.... تو شاهد باش که این مورد چقدر برای من مهم بود و براش تلاش کردم و خندیدن دکتر ش که حالا نگران نباش دیگه یه کاریش میکنیم فقط سعی کن رضایت دکتر ف رو بگیری.... و بعد چندین و چند بار عذر خواهی از اینکه ساعت 10:30 شب مجبور شدم با ایشان تماس بگیرم و این صحبت ها... خب از اولش هم تقصیر خودم بود وقتی کار می ماند برای دقیقه 90 که چه عرض کنم وقت اضافه... همین مسائل پیش می آید دیگر.... اعتماد داشتن از دوست داشتن مهم تر است و بهترین احساسی که میتوان نسبت به هر کسی داشت احساس اعتماد است و بدترین احساس بی اعتمادی است. بدتر از آن این است که آدم ها به راحتی به خودشان اجازه می دهند در مورد دیگران قضاوت کنند و حالا قضاوت هم که کردند این را در دلشان نگه نمیدارند و هی میگویندش.... پدر ها دانا ترین موجودات روی زمین هستند. با وجود آنها در هر لحظه می توان احساس امنیت و آرامش را تجربه کرد هر چه آدم بزرگتر می شود این نکته برایش روشن تر میشود. این موجودات دوست داشتنی برای هر مشکلی راه حل بهینه ای دارند که وقتی آن را ارائه میدهند فکرش را هم نمیکنی که این مشکل به این راحتی قابل حل بود... کافی است فقط انسان باشی و مثل آدم بنشینی و با پدرت در مورد مسائل صحبت کنی.... من این چند روز که بیتابی دز رفتن را دارم صرفا جهت این است که احساس میکنم باید ساعت ها با پدرم در مورد بعضی مسائل صحبت کنم.... و بیشتر از دز رفتن به اینکه ساعت ها با پدرم صحبت کنم نیاز مبرم دارم.... و اینکه هیچ چیز قابل پیش بینی نیست و اینکه خدایا شکر که این عمر جاودانی نیست.