سال۸۸

از کجا بنویسم؟... از اینکه چی شد که افتادم تو کار وبلاگ و نوشتن؟... اصلا چی میشه که ادم شروع میکنه به نوشتن؟... یه چیزایی تو دل ادمه که ادم میخواد اونا رو بریزه بیرون؟... اولین وبلاگی که ساختمو حذف کردم!.. چرا؟... چون خوندن مطالبی که نوشته بودم آزارم میداد!... من دنبال یه چیزی بودم که بهم انرژی بده!.... من نیاز داشتم با یه چیزایی تنهاییمو پر کنم... نوشتنو دختر اردیبهشتی بهم یاد داد....  سر کلاسا حرف نمیزدیم... فقط برای هم مینوشتیم.. کلی از این نوشته ها داریم و کلی خاطره... یه روزی... دلم از یه جایی خیلی گرفته بود... دختر اردیبهشتی گفت الی... یه وبلاگ بساز.. تموم حرف هایی که تو دلته و نمیتونی به زبون بیاریو اونجا بنویس... تو بلاگفا وبلاگی ساختم و بعد از مدتی حذفش کردم!!! و ..... دوست داشتم وبلاگ های بچه های همشهری رو پیدا کنم... نمیدونم!... یادم نیست چطوری!... آخه قبلنا فقط وبلاگای دزفول نتو میخوندم هیچ وقتم کامنت نمیذاشتم!... وبلاگ فرما تو دزفیلو دیدم... بعد تو کامنتاش همه دزفولی بودن.... به وبلاگ همه سر میزدم و مطالبشونو میخوندم... کم کم با بقیه آشنا شدم....و .... کم کم... طوری شدم که هر روز صبح... از خواب که بیدار میشدم.. اولین کاری که میکردم نوشتن بود!!... و اینگونه شد که عادت کردم به نوشتن.... به نظر خودم... نوشتن مهم ترین و بهترین عادتیه که تو سال 88 به دست اوردم.... و تو زندگیم خیلی خیلی تاثیر داشت... دوستای زیادی پیدا کردم... اشخاص مهمی که حرف هاشون برام تاثیر گذار بوده و به نظر خودم باعث پیشرفتم شده...

دوست دارم همچنان به نوشتن ادامه بدم... آخه باعث شده به دوروبرم بیشتر توجه کنم.... و با یه دید دیگه به مسائل نگاه کنم...

از همه ی اینها که بگذریم.... پر رنگ ترین چیزی که تو سال 88 بهش رسیدم این بود که:

من از دو روزه ی هستی به جان شدم بیزار خدایا شکر که این عمر جاودانی نیست

نوروز رو با تمام قشنگی هاش... با تمام دوره هم بودن ها.. با تمام بهانه ها برای خندیدن ها... با تمام شکوفه های درخت های مرکباتش... با تمام پول های عیدی نو... و و و تقدیم میکنم به همه ی اونهایی که بهانه هایی دارند برای شاد زندگی کردن و لبخند زدن...

.این آخرین پست امساله.......

سال جدیدو به همه تبریک میگم... و برای همه سلامتی آرزو میکنم....